XVII. mendea, Donostia itsaslapurren bilgune. Bertako kaiko ostatu batean baleazaleak eta itsaslapurrak edo kortsarioak trago batzuk hartzera eta, bide batez, beren bizipenak eta abenturak kontatzera elkartzen ziren. Bizipenak ez ziren batere samurrak, kortsoa arriskuz betetako bizimodu zaila baitzen, askotan heriotza zekarrena. Eta gehienetan bezala, pobre eta ahulentzat beste aukerarik ez zen izaten, eta nahi eta ez nahi, horixe hartu behar ogibide.

Sei istoriotako komikia; istorioetan zehar Euskal Herriko historiaren garai eta bizimodu garrantzitsu baten berri ematen da, orain arte isildua edo ezezaguna izan dena: Kortsarioena, alegia. Istorio bakoitza, asmatua bada ere, benetako gertakari eta pertsonaietan dago oinarrituta. Eta hain juxtu, istorio bakoitzaren bukaeran, oinarri izan duen gertakari eta pertsonaien berri ematen da.

Komikiak berehala harrapatzen du irakurlea, istorioek oso kutsu erreala baitute. Gordinak dira kontakizunak; fantasiak eta magiak ez dute tokirik. Ez dago euskal itsasgizonen izaeraren inolako idealizaziorik. Hauen artean denetik baitago: pertsona onak eta gaiztoak; zintzoak eta maltzurrak; langile finak eta etxekalteak.