Momo neskatila Italiako hiri bateko anfiteatro baten hondakinetan bizitzen jartzen da. Bazterreko auzo baten mugan dago kokatua, eta inguruko auzotar pobreez gain ez da handik inor ibiltzen. Neska xaloa eta maitekorra da, eta dohain bat dauka: badaki besteei entzuten. Horregatik, helduek, gazteek zein umeek berarengana jotzen dute barrenak husteko beharra sentitzen dutenean. Entzute hutsarekin triste daudenak hobeto sentitzea lortzen du, haserre daudenak beren arazoak konponbidean jartzen ditu, eta aspertuta daudenak Momorekin hitz eginda gauza dibertigarriak pentsatzen hasten dira. Lagun asko ditu, eta zoriontsu eta lasai bizi dira denak.

Apurka, ordea, hiriko giroa txartzen hasten da. Nondik edo nola sortu diren jakin ez, baina halako batean Gizon Grisak hirian bueltaka hasiko dira, eta biztanleen bizimodu baketsua eta lasaia goitik behera aldatuko dute. Harrigarriena da Momo ez beste inor ez dela euren presentziarekin ohartzen. Hasieran urrutiko auzoetako jendea bereganatuko dute, baina une batetik aurrera Momoren lagunak ere euren atzaparretan eroriko dira. Aurrerantzean hiritarrak ez dira gehiago egiten dutenaren jabe izango. Inork ez du izango ezertarako astirik, ez umeekin jolasteko, ezta lagunekin egoteko ere. Gezurrak medio Gizon Grisek denbora lapurtzen diete, eta behin denbora faltan daudela denak triste eta haserre ibiliko dira. Baina, Momo, bere nortasun bereziagatik, ez dute hain errez bereganatuko.

Imanol Merceroren kritika Berrian